"مرد مغموم"
بهش نگاه کردم،بهم نگاه نکرد.دلم لرزید.آوار دنیا با تمام سنگینیش بر روح خرابم،سرخی را از صورت زیبای ماه گونش زدودم.برشکم برآمده اش دست کشیدم،نوازش گونه و محتاطانه.
تکانی نبود،نفسی نبود،جنبشی نبود،دیگر نبود!
بغضی به وسعت تنهاییم برروحم سایه انداخت،دستی کشیدم به چشمان بسته اش.روزی دریارا در خود داشت آبی چشمانش؛با انگشت سبابه بازکردم گره میان ابروهای کمانیش را.
اشک برپهنای باند گونه فرود آمد.انگشتانم را روی پهلویش کشیدم،برای روئیت شکوفه ی خنده بر لبانش کافی بود روزی.اما نمیخندد...دیگر نمیخندد...
بخند...بخند بی انصاف دوست داشتنی ام.نگذار عمری بمیرم و بمانم،با این همه خاطره؛بی انصافی است،رها کردن من میان اینهمه ازدحام خاطرات.
ناله ام بی جواب می ماند و من کم طاقت تر از همیشه عقب میکشم.درخود میشکنم و می روم،اما میبینم در آخرین لحظه پارچه ی سفید روی صورتش را. پارچه ی اتمام کار!
بیرون می زنم از بیمارستان،در واقع ترسان و لرزان فرار میکنم،از آن ساختمان مدرن و منفور.نیمه شب است و هوا بارانی! آخ! بارانم کجایی که دوباره بباری بر تنهایی بی امانم؟
تاعمر در این دنیا باقی است،از این شهرو خیابان و این همه عادت و هیجان و مهارتم بیزار خواهم بود!کیست که میگوید مرد گریه نمیکند؟گاهی باید مرد بود برای درک معنای گریه،باید مرد باشی تا بفهمی کِی و کجا بشکنی این دیواره ی ضد اشک را!
خیابان را عرض می کنم با قدم های کوتاه و آهسته.خیابان زیبایی است،با الوان مزین شده و سرتاسر پراست از درخت؛بی انتهاست در نظر اول! نور الوان می تابد روی پیکر خمیده ام،مهتاب نیز. سایه ی کم رنگی دارم به دنبالم، همین. من و سایه ام و آسمان و خدایی که شاهد شکستن این "من"هستند.چیزی وجود حقیر و نادانم پیچ و تاب میخورد،عذابی است که وجدان نامیده میشود.  
خیس می شوم ناگهان؛اما نه، ناگهان میفهمم این خیسی محسوس را!
نگاه بی حسی به اطراف می اندازم : خیسی براق خیابان...بوی خاک باران خورده...نیمکت دونفره...سوز هوا...بخار دم و بازدم های عمیقم...ابرهای تیره...ماه پنهان...همه ی اینها زیبایند؛اما نه بدون تو!
مردانگیم را میجویم در خاطرات،اسیر عشوه های زنانه ات است انگار. فاتح روحم شدی و حالا...حالا که حاضرم تمام وجود ناچیزم را به پای لبخندهایت بریزم،تنهاترینم کردی!
لعنت به سرعت...لعنت به خواب...دیگر تا جان در بدن دارم نمیخوابم! به جهنم که چشمانم مینالند برای لحظه ای خواب!بگذار این داغی باشد برای چشمان کم کار و لعنتی ام!
ماشینم را تحویل گرفتم،سرنوشتش معلوم است : اوراقی! سرنوشت من هم کاش جایی برای اوراقی من داشت،دلم کمی صدای استخوان و کمی لهیدگی عضلات را میخواهد.مغزی که تلاشی یابد و قلبم که دیگر نزند.
خدایا،مَردم و شهرتم عربده کشی است؛اما از هیاهو بیزارم! محتاج خردلی سکوت و سکونم برای هضم این ناپایداری،سکون ابدی ات لذت بخش است،مگرنه همسر عزیزم؟
برو...برو و داغی باش بردلم برای وداع با هرچه ریسک و هیجان و خطر است!
واژه ی خوبی است،اینکه بگویم پشیمانم،حتی ذره ای سکون به روحم نمیدهد!
مـــــــــــرگ...شاید تسکینم دهد روزی!
سحرحدادی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

:: موضوعات مرتبط: مطلب ، ،